| نیکوی تو چیست و خوش چه، ای برنا؟ | دیباست تو را نکو و خوش حلوا | |
| بنگر که مر این دو را چه می‌داند | آن است نکو و خوش سوی دانا | |
| حلوا نخورد چو جو بیابد خر | دیبا نبود به گاو بر زیبا | |
| جز مردم با خرد نمی‌یابد | هنگام خورو بطر خوشی زینها | |
| حلوا به خرد همی دهد لذت | قیمت به خرد همی گرد دیبا | |
| جان را به خرد نکو چو دیبا کن | تا مرد خرد نگویدت «رعنا» | |
| شرم است نکو بحق و، خوش دانش | هر دو خوش و خوب و در خور و همتا | |
| دیبای دل است شرم زی عاقل | حلوای دل است علم زی والا | |
| حورا توی ار نکو و با شرمی | گر شرمگن و نکو بود حورا | |
| گر شرم نیایدت ز نادانی | بی‌شرم‌تر از تو کیست در دنیا | |
| کوری تو کنون به وقت نادانی | آموختنت کند بحق بینا | |
| تو عورت جهل را نمی‌بینی | آنگاه شود به چشم تو پیدا | |
| این عورت بود آنکه پیدا شد | در طاعت دیو از آدم و حوا | |
| ای آدمی ار تو علم ناموزی | چون مادر و چون پدر شوی رسوا | |
| چون پست بودت قامت دانش | چون سرو چه سود مر تو را بالا؟ | |
| دانا ز تو چون چرا و چون پرسد | بالات سخن نگوید، ای برنا | |
| شاید که ز بیم شرم و رسوائی | در جستن علم دل کنی یکتا | |
| ناموخت خدای ما مر آدم را | چون عور برهنه گشت جز کاسما | |
| بنگر که چه بود نیک آن اسما | منگر به دروغ عامه و غوغا | |
| تا نام کسی نخست ناموزی | در مجمع خلق چون کنیش آوا |