| وین جان کجا شود چو مجرد شد | وین جا گذاشت این تن رسوا را؟ | |
| چون است کار از پس چندان حرب | امروز مر سکندرو دارا را؟ | |
| بهمن کجا شده‌است و کجا قارن | زان پس که قهر کردند اعدا را؟ | |
| رستم چرا نخواند به روز مرگ | آن تیز پر و چنگل عنقا را؟ | |
| آنها کجا شدند و کجا اینها؟ | زین بازپرس یکسره دانا را | |
| غره مشو به زور و توانائی | کاخر ضعیفی است توانا را | |
| برنا رسیدن از چه و چند و چون | عار است نورسیده و برنا را | |
| نشنوده‌ای که چند بپرسیده‌است | پیغمبر خدای بحیرا را؟ | |
| والا نگشت هیچ کس و عالم | نادیده مر معلم والا را | |
| شیرین و سرخ گشت چنان خرما | چون برگرفت سختی گرمارا | |
| بررس به کارها به شکیبائی | زیرا که نصرت است شکیبا را | |
| صبر است کیمیای بزرگی‌ها | نستود هیچ دانا صفرا را | |
| باران به صبر پست کند، گرچه | نرم است، روزی آن که خارا را | |
| از صبر نردبانت باید کرد | گر زیر خویش خواهی جوزا را | |
| یاری ز صبر خواه که یاری نیست | بهتر ز صبر مر تن تنها را | |
| «صبر از مراد نفس و هوا باید» | این بود قول عیسی شعیا را | |
| بنده‌ی مراد دل نبود مردی | مردی مگوی مرد همانا را | |
| در کار صبر بند تو چون مردان | هم چشم و گوش را و هم اعضا را | |
| تا زین جهان به صبر برون نائی | چون یابی آن جهان مصفا را؟ | |
| آنجات سلسبیل دهند آنگه | کاینجا پلید دانی صهبا را |