| ای روی داده صحبت دنیا را | شادان و برفراشته آوا را | |
| قدت چو سرو و رویت چون دیبا | واراسته به دیبا دنیا را | |
| شادی بدین بهار چو می‌بینی | چون بوستان خسرو صحرا را | |
| برنا کند صبا به فسون اکنون | این پیر گشته صورت دنیا را | |
| تا تو بدین فسونش به بر گیری | این گنده پیر جادوی رعنا را | |
| وز تو به مکر و افسون برباید | این فر و زیب و زینت و سیما را | |
| چون کودکان به خیره همی خری | زین گنده پیر لابه و شفرا را | |
| لیکن وفا نیابی ازو فردا | امروز دید باید فردا را | |
| دنیا به جملگی همه امروز است | فردا شمرد باید عقبا را | |
| فردات را ببین به دل و امروز | بگشای تیز دیده‌ی بینا را | |
| عالم قدیم نیست سوی دانا | مشنو محال دهری شیدا را | |
| چندین هزار بوی و مزه و صورت | بردهریان بس است گوا ما را | |
| رنگین که کرد و شیرین در خرما | خاک درشت ناخوش غبرا را؟ | |
| خرماگری ز خاک که آمخته است | این نغز پیشه دانه‌ی خرما را؟ | |
| خط خط که کرد جزع یمانی را؟ | بوی از کجاست عنبر سارا را؟ | |
| بنگر به چشم خاطر و چشم سر | ترکیب خویش و گنبد گردا را | |
| گر گشته‌ای دبیر فرو خوانی | این خطهای خوب معما را | |
| بررس که کردگار چرا کرده‌است | این گنبد مدور خضرا را | |
| ویران همی ز بهر چه خواهد کرد | باز این بزرگ صنع مهیا را؟ | |
| چون بند کرد در تن پیدائی | این جان کار جوی نه پیدا را؟ |