| پیمبر بدان داد مر علم حق را | که شایسته دیدش مر این مهتری را | |
| به هارون ما داد موسی قرآن را | نبوده‌است دستی بران سامری را | |
| تو را خط قید علوم است و، خاطر | چو زنجیر مر مرکب لشکری را | |
| تو با قید بی اسپ پیش سواران | نباشی سزاوار جز چاکری را | |
| ازین گشته‌ای، گر بدانی تو، بنده | شه شگنی و میر مازندری را | |
| اگر شاعری را تو پیشه گرفتی | یکی نیز بگرفت خنیاگری را | |
| تو برپائی آنجا که مطرب نشیند | سزد گر ببری زیان جری را | |
| صفت چند گوئی به شمشاد و لاله | رخ چون مه و زلفک عنبری را؟ | |
| به علم و به گوهر کنی مدحت آن را | که مایه است مر جهل و بد گوهری را | |
| به نظم اندر آری دروغی طمع را | دروغ است سرمایه مر کافری را | |
| پسنده است با زهد عمار و بوذر | کند مدح محمود مر عنصری را؟ | |
| من آنم که در پای خوگان نریزم | مر این قیمتی در لفظ دری را | |
| تو را ره نمایم که چنبر کرا کن | به سجده مر این قامت عرعری را | |
| کسی را برد سجده دانا که یزدان | گزیده‌ستش از خلق مر رهبری را | |
| کسی را که بسترد آثار عدلش | ز روی زمین صورت جائری را | |
| امام زمانه که هرگز نرانده است | بر شیعتش سامری ساحری را | |
| نه ریبی بجز حکمتش مردمی را | نه عیبی بجز همتش برتری را | |
| چو با عدل در صدر خواهی نشسته | نشانده در انگشتری مشتری را | |
| بشو زی امامی که خط پدرش است | به تعویذ خیرات مر خیبری را | |
| ببین گرت باید که بینی به ظاهر | ازو صورت و سیرت حیدری را |