| چرا کنون که بهار است جهد آن نکنی | که تا یکی به کف آری مگر ز مستان را | |
| من این سخن که بگفتم تو را نکومثل است | مثل بسنده بود هوشیار مردان را | |
| دل تو نامه‌ی عقل و سخنت عنوان است | بکوش سخت و نکو کن ز نامه عنوان را | |
| تو را خدای ز بهر بقا پدید آورد | تو را و خاک و هوا و نبات و حیوان را | |
| نگاه کن که بقا را چگونه می‌کوشد | به خردگی منگر دانه‌ی سپندان را | |
| بقا به علم خدا اندر است و، فرقان است | سرای علم و، کلید و درست فرقان را | |
| اگر به علم و بقا هیچ حاجت است تورا | سوی درش بشتاب و بجوی دربان را | |
| در سرای نه چوب است بلکه دانایی است | که بنده نیست ازو به خدای سبحان را | |
| به جد او و بدو جمله باز یابد گشت | به روز حشر همه ممن و مسلمان را | |
| مرا رسول رسول خدای فرمان داد | به ممنان که بدانند قدر فرمان را | |
| کنون که دیو خراسان به جمله ویران کرد | ازو چگونه ستانم زمین ویران را | |
| چو خلق جمله به بازار جهل رفته‌ستند | همی ز بیم نیارم گشاد دکان را | |
| مرا به دل ز خراسان زمین یمگان است | کسی چرا طلبد مر مرا و یمگان را | |
| ز عمر بهره همین است مر مرا که به شعر | به رشته می‌کنم این زر و در و مرجان را |