| قرار چشم چه داری به زیر چرخ؟ چو نیست | قرار هیچ به یک حال چرخ گردان را | |
| کناره گیر ازو کاین سوار تازان است | کسی کنار نگیرد سوار تازان را | |
| بترس سخت ز سختی چو کاری آسان شد | که چرخ زود کند سخت کار آسان را | |
| برون کند چو درآید به خشم گشت زمان | ز قصر قیصر را و زخان و مان خان را | |
| بر آسمان ز کسوف سیه رهایش نیست | مر آفتاب درفشان و ماه تابان را | |
| میانه کار بباش، ای پسر، کمال مجوی | که مه تمام نشد جز ز بهر نقصان را | |
| ز بهر حال نکو خویشتن هلاک مکن | به در و مرجان مفروش خیره مر جان را | |
| نگاه کن که به حیلت همی هلاک کنند | ز بهر پر نکو طاوسان پران را | |
| اگر شراب جهان خلق را چو مستان کرد | توشان رها کن چون هشیار مستان را | |
| نگاه کن که چو فرمان دیو ظاهر شد | نماند فرمان در خلق خویش یزدان را | |
| به قول بنده‌ی یزدان قادرند ولیک | به اعتقاد همه امتند شیطان را | |
| بگویشان که شما به اعتقاد دیوانید | که دیو خواند خوش‌آید همیشه دیوان را | |
| چو مست خفت به بالینش بر تو، ای هشیار، | مزن گزافه به انگشت خویش پنگان را | |
| زیان نبود و نباشد ازو چنانکه نبود | زیان ز معصیت دیو مر سلیمان را | |
| تو را تن تو چو بند است و این جهان زندان | مقر خویش مپندار بند و زندان را | |
| ز علم و طاعت جانت ضعیف و عریان است | به علم کوش و بپوش این ضعیف عریان را | |
| به فعل بنده‌ی یزدان نه‌ای به نامی تو | خدای را تو چنانی که لاله نعمان را | |
| به آشکاره تن اندر که کرد جان پنهان؟ | به پیش او دار این آشکار و پنهان را | |
| خدای با تو بدین صنع نیک احسان کرد | به قول و فعل تو بگزار شکر احسان را | |
| جهان زمین و سخن تخم و جانت دهقان است | به کشت باید مشغول بود دهقان را |