| ای ناکس و نفایه تن من در این جهان | همسایه‌ای نبود کس از تو بتر مرا | |
| من دوستدار خویش گمان بردمت همی | جز تو نبود یار به بحر و به بر مرا | |
| بر من تو کینه‌ور شدی و دام ساختی | وز دام تو نبود اثر نه خبر مرا | |
| تا مر مرا تو غافل و ایمن بیافتی | از مکر و غدر خویش گرفتی سخر مرا | |
| گر رحمت خدای نبودی و فضل او | افگنده بود مکر تو در جوی و جر مرا | |
| اکنون که شد درست که تو دشمن منی | نیز از دو دست تو نگوارد شکر مرا | |
| خواب و خور است کار توای بی خرد جسد | لیکن خرد به است ز خواب و ز خور مرا | |
| کار خر است سوی خردمند خواب و خور | ننگ است ننگ با خرد از کار خر مرا | |
| من با تو ای جسد ننشینم در این سرای | کایزد همی بخواند به جای دگر مرا | |
| آنجا هنر به کار و فضایل، نه خواب و خور | پس خواب و خور تو را و خرد با هنر مرا | |
| چون پیش من خلایق رفتند بی‌شمار | گرچه دراز مانم رفته شمر مرا | |
| روزی به پر طاعت از این گنبد بلند | بیرون پریده گیر چون مرغ بپر مرا | |
| هرکس همی حذر ز قضا و قدر کند | وین هر دو رهبرند قضا و قدر مرا | |
| نام قضا خرد کن و نام قدر سخن | یاد است این سخن ز یکی نامور مرا | |
| واکنون که عقل و نفس سخن‌گوی خود منم | از خویشتن چه باید کردن حذر مرا؟ | |
| ای گشته خوش دلت ز قضا و قدر به نام | چون خویشتن ستور گمانی مبر مرا | |
| قول رسول حق چو درختی است بارور | برگش تو را که گاو توئی و ثمر مرا | |
| چون برگ خوار گشتی اگر گاو نیستی؟ | انصاف ده، مگوی جفا و مخور مرا | |
| ای آنکه دین تو بخریدم به جان خویش | از جور این گروه خران بازخر مرا | |
| دانم که نیست جز که به سوی توای خدا | روز حساب و حشر مفر و وزر مرا |