| غواص تو را جز گل و شورابه نداده‌است | زیرا که ندیده است ز تو جز که معادا | |
| معنی طلب از ظاهر تنزیل چو مردم | خرسند مشو همچو خر از قول به آوا | |
| قندیل فروزی به شب قدر به مسجد | مسجد شده چون روز و دلت چون شب یلدا | |
| قندیل میفروز بیاموز که قندیل | بیرون نبرد از دل بر جهل تو ظلما | |
| در زهد نه‌ای بینا لیکن به طمع در | برخوانی در چاه به شب خط معما | |
| گر مار نه‌ای دایم از بهر چرایند | ممن ز تو ناایمن و ترسان ز تو ترسا | |
| مخرام و مشو خرم از اقبال زمانه | زیرا که نشد وقف تو این کره‌ی غبرا | |
| آسیمه بسی کرد فلک بی‌خردان را | و آشفته بسی گشت بدو کار مهیا | |
| دارا که هزاران خدم و خیل و حشم داشت | بگذاشت همه پاک و بشد خود تن تنها | |
| بازی است رباینده زمانه که نیابند | زو خلق رها هیچ نه مولی و نه مولا | |
| روزی است از آن پس که در آن روز نیابد | خلق از حکم عدل نه ملجا و نه منجا | |
| آن روز بیابند همه خلق مکافات | هم ظالم و هم عادل بی‌هیچ محابا | |
| آن روز در آن هول و فزع بر سر آن جمع | پیش شهدا دست من و دامن زهرا | |
| تا داد من از دشمن اولاد پیمبر | بدهد به تمام ایزد دادار تعالی |