| ناجسته به آن چیز که او با تو نماند | بشنو سخن خوب و مکن کار به صفرا | |
| در خاک چه زر ماند و چه سنگ و، تو را گور | چه زیر کریجی و چه در خانه‌ی خضرا | |
| با آنکه برآورد به صنعا در غمدان | بنگر که نمانده است نه غمدان و نه صنعا | |
| دیوی است جهان صعب و فریبنده مر او را | هشیار و خردمند نجسته است همانا | |
| گر هیچ خرد داری و هشیاری و بیدار | چون مست مرو بر اثر او به تمنا | |
| آبی است جهان تیره و بس ژرف، بدو در | زنهار که تیره نکنی جان مصفا | |
| جانت به سخن پاک شود زانکه خردمند | از راه سخن بر شود از چاه به جوزا | |
| فخرت به سخن باید ازیرا که بدو کرد | فخر آنکه نماند از پس او ناقه‌ی عضبا | |
| زنده به سخن باید گشتنت ازیراک | مرده به سخن زنده همی کرد مسیحا | |
| پیدا به سخن باید ماندن که نمانده‌است | در عالم کس بی سخن پیدا، پیدا | |
| آن به که نگوئی چو ندانی سخن ایراک | ناگفته سخن به بود از گفته‌ی رسوا | |
| چون تیر سخن راست کن آنگاه بگویش | بیهوده مگو، چوب مپرتاب ز پهنا | |
| نیکو به سخن شو نه بدین صورت ازیراک | والا به سخن گردد مردم نه به بالا | |
| بادام به از بید و سپیدار به بار است | هرچند فزون کرد سپیدار درازا | |
| بیدار چو شیداست به دیدار، ولیکن | پیدا به سخن گردد بیدار ز شیدا | |
| دریای سخن‌ها سخن خوب خدای است | پر گوهر با قیمت و پر لل لالا | |
| شور است چو دریا به مثل صورت تنزیل | تاویل چو للست سوی مردم دانا | |
| اندر بن دریاست همه گوهر و لل | غواص طلب کن، چه دوی بر لب دریا؟ | |
| اندر بن شوراب ز بهر چه نهاده است | چندین گهر و للوء، دارنده‌ی دنیا؟ | |
| از بهر پیمبر که بدین صنع ورا گفت: | «تاویل به دانا ده و تنزیل به غوغا» |