| ای قبه‌ی گردنده‌ی بی‌روزن خضرا | با قامت فرتوتی و با قوت برنا | |
| فرزند توایم ای فلک، ای مادر بدمهر | ای مادر ما چونکه همی کین کشی از ما؟ | |
| فرزند تو این تیره تن خامش خاکی است | پاکیزه خرد نیست نه این جوهر گویا | |
| تن خانه‌ی این گوهر والای شریف است | تو مادر این خانه‌ی این گوهر والا | |
| چون کار خود امروز در این خانه بسازم | مفرد بروم، خانه سپارم به تو فردا | |
| زندان تو آمد پسرا این تن و، زندان | زیبا نشود گرچه بپوشیش به دیبا | |
| دیبای سخن پوش به جان بر، که تو را جان | هرگز نشود ای پسر از دیبا زیبا | |
| این بند نبینی که خداوند نهاده‌است | بر ما که نبیندش مگر خاطر بینا؟ | |
| در بند مدارا کن و دربند میان را | در بند مکن خیره طلب ملکت دارا | |
| گر تو به مدارا کنی آهنگ بیابی | بهتر بسی از ملکت دارا به مدارا | |
| به شکیب ازیرا که همی دست نیابد | بر آرزوی خویش مگر مرد شکیبا | |
| ورت آرزوی لذت حسی بشتابد | پیش آر ز فرقان سخن آدم و حوا | |
| آزار مگیر از کس و بر خیره میازار | کس را مگر از روی مکافات مساوا | |
| پر کینه مباش از همگان دایم چون خار | نه نیز به یکباره زبون باش چو خرما | |
| کز گند فتاده است به چاه اندر سرگین | وز بوی چنان سوخته شد عود مطرا | |
| با هر کس منشین و مبر از همگان نیز | بر راه خرد رو، نه مگس باش نه عنقا | |
| چون یار موافق نبود تنها بهتر | تنها به صد بار چو با نادان همتا | |
| خورشید که تنهاست ازان نیست برو ننگ | بهتر ز ثریاست که هفت است ثریا | |
| از بیشی و کمی جهان تنگ مکن دل | با دهر مدارا کن و با خلق مواسا | |
| احوال جهان گذرنده گذرنده است | سرما ز پس گرما سرا پس ضرا |