| الا که به کام دل او کرد همه کار | این گنبد پیروزه و گردون رحایی | |
| چون قصد به ری کرد و به قزوین و به ساوه | شد بوی و بها از همه بویی و بهایی | |
| چون قصد کیا کرد به گرگان و به آمل | بگذاشت کیا مملکت خویش و کیایی | |
| کس کرد به کدیه، سپهی خواست ز گیلان | هرگز به جهان‌میر که دیده‌ست و گدایی | |
| کار مدد و کار کیا نابنوا شد | زین نیز بتر باشدشان نابنوایی | |
| امروز کیا بوسه دهد بر لب دریا | کز دست شهنشاه بدو یافت رهایی | |
| سالار سپاهان چو ملک شد به سپاهان | برشد به هوا همچو یکی مرغ هوایی | |
| گر چه به هوا برشد چون مرغ همیدون | ور چه به زمین درشد چون مردم مائی | |
| فرزند به درگاه فرستاد و همی‌داد | بر بندگی خویش بیکباره گوایی | |
| زان روز مرائی شد و گشته ست سبکدل | سالار، سبکدل نشود میرمرائی | |
| ای بار خدا و ملک بار خدایان | شاه ملکانی و پناه ضعفایی | |
| در دارفنا، اهل بقا خلق ندیده‌ست | از اهل بقایی تو و در دار فنایی | |
| چون ایزد شاید ملک هفت سموات | بر هفت زمین‌بر، ملک و شاه تو شایی | |
| یک نیمه جهان را به جوانی بگشادی | چون پیر شوی نیمه‌ی دیگر بگشایی | |
| زنگ همه مشرق به سیاست بزدودی | زنگ همه مغرب به سیاست بزدایی | |
| هر شاه که از طاعت تو باز کشد سر | فرق سر او زیر پی پیل بسایی | |
| آنکس که دغایی کند او با ملک ما | زو باز نگردد ملک ما به دغایی | |
| تا بوی دهد یاسمن و چینی و سنبل | تا رنگ دهد وسمه‌ی رومی و الایی | |
| جاوید بزی بارخدایا به سلامت | با دولت پیوسته و با عمر بقایی | |
| یک دست تو با زلف و دگر دست تو با جام | یک گوش به چنگی و دگر گوش به نایی |