| ای ترک من امروز نگویی به کجایی | تا کس نفرستیم و نخوانیم نیایی | |
| آنکس که نباید بر ما زودتر آید | تو دیرتر آیی به بر ما که ببایی | |
| آن روز که من شیفته‌تر باشم برتو | عذری بنهی بر خود و نازی بفزایی | |
| چون با دگری من بگشایم، تو ببندی | ور با دگری هیچ ببندم، بگشایی | |
| گویی: به رخ کس منگر جز به رخ من | ای ترک چنین شیفته‌ی خویش چرایی | |
| ترسی که کسی نیز دل من برباید | کس دل نرباید به ستم، چون تو ربایی | |
| من در دگران زان نگرم تا به حقیقت | قدر تو بدانم که ز خوبی به چه جایی | |
| هر چند بدین سعتریان درنگرم من | حقا که به چشمم ز همه خوبتر آیی | |
| با تو ندهد دل که جفایی کنم از پیش | هر چند به خدمت در، تقصیر نمایی | |
| ور زانکه به خدمت نکنی بهتر ازین جهد | هر چند مرایی، به حقیقت نه مرایی | |
| بی‌خدمت و بی‌جهد به نزد ملک شرق | کس را نبود مرتبت و کامروایی | |
| شاه ملکان پیشرو بارخدایان | ز ایزد ملکی یافته و بارخدایی | |
| مسعود ملک آنکه نبوده‌ست و نباشد | از مملکتش تا ابدالدهر جدایی | |
| این مملکت خسرو تایید سمائیست | باطل نشود هرگز تایید سمائی | |
| ایزد همه آفاق بدو داد و به حق داد | ناحق نبود، آنچه بود کار خدایی | |
| پاکیزه دلست این ملک شرق و ملک را | پاکیزه دلی باید و پاکیزه دهایی | |
| با هر که وفا کرد وفا را به سرآورد | بس شهره بود در ملکان نیک وفایی | |
| گر نامه کند شاه سوی قیصر رومی، | ور پیک فرستد سوی فغفور ختایی، | |
| از طاعت او حلقه کند قیصر درگوش | وز خدمت فغفور کند پشت دوتایی | |
| هرگز به کجا روی نهاد این شه عادل | با حاشیه‌ی خویش و غلامان سرایی |