| فغان ازین غراب بین و وای او | که در نوا فکندمان نوای او | |
| غراب بین نیست جز پیمبری | که مستجاب زود شد دعای او | |
| غراب بین نایزن شده‌ست و من | سته شدم ز استماع نای او | |
| برفت یار بیوفا و شد چنین | سرای او خراب، چون وفای او | |
| به جای او بماند جای او به من | وفا نمود جای او به جای او | |
| بسان چاه زمزمست چشم من | که کعبه‌ی وحوش شد سرای او | |
| سحاب او بسان دیدگان من | بسان آه سرد من صبای او | |
| خراب شد تن من از بکای من | خراب شد تن وی از بکای او | |
| الا کجاست جمل بادپای من | بسان ساقهای عرش پای او | |
| چو کشتیی که بیل او ز دم او | شراع او، سرون او قفای او | |
| زمام او طریق او و راهبر | سنام او دو دست او عصای او | |
| کجاست تا بیازمایم اندرین | سراب آب چهره آشنای او | |
| ببرم این درشتناک بادیه | که گم شود خرد در انتهای او | |
| ز طول او به نیم راه بگسلد | فراز او مسافت سمای او | |
| زمین او چو دوزخ وز تف او | چو موی زنگیان شده گیای او | |
| بسان ملک جم خراب، بادیه | سپاه غول و دیو، پادشای او | |
| زنند مقرعه به پیش پادشا | دوال مار و نیش اژدهای او | |
| کنیزکان به گرد او کشیده صف | ز کرکی و نعامه و قطای او | |
| ز مار گرزه، مار گرد ریگ پر | غدیرها و آبگیرهای او | |
| شراب او سراب و جامش اودیه | و نقل او حجاره و حصای او |