| گر نباشد در چنین حالت مزیدی مرترا | عارضی بس باشدت بر لشکر میر متین | |
| هیچ سالی نیست کز دینار، سیصد چارصد | از پی عرض حشم کمتر کنی در آستین | |
| وآنگهی گویی من از شاه جهان شاکر نیم | گرنه نیک آید ازین شه، رخت رو بربند هین | |
| باز شروان شو، بدانجایی که دادنت همی | گوشت خوک مرده‌ی یکماهه و نان جوین | |
| مر مرا باری بدین درگاه شاهست آرزو | نز ری و گرگان همی یاد آیدم، نز خافقین | |
| شاعران را در ری و گرگان و در شروان که دید | بدره‌ی عدلی به پشت پیل، آورده به زین | |
| آنچه این مهتر دهد روزی به کمتر شاعری | معتصم هرگز به عمر اندر نداد و مستعین | |
| رو چنین شکری کن و بسیار نسپاسی مکن | تات بخشد بخت نیکو سایه‌ی خسرو معین | |
| آنکه او شاکر بود، باشد ز خیل الاکرمین | وانکه ناشاکر بود، باشد ز خیل الاخسرین |