| بگفتا کام خسرو کام من نیست | به شهد شهوت آلوده دهن نیست | |
| رضای تو مرا مقصود جان است | نه کام دل نه دل اندر میان است | |
| تراگر راندن شهوت مراد است | مرا نی در کمر آب و نه باد است | |
| وگر این نیست قصد و امتحان است | مرا آن تیر جسته از کمان است | |
| به چین افکندم آنرا همچو نافه | چو آهوی ختایی بی گزافه | |
| و گر زان صورتی بر جای مانده‌ست | به راه عاشقی بی پای مانده‌ست | |
| بنتواند ز جا برخاست کامی | ندارد جز قعود بی‌قیامی | |
| چو خسرو گر کسی آلفته گردد | بود کین در به سعیش سفته گردد | |
| ز حرف کوهکن شیرین برآشفت | بخندید و در آن آشفتگی گفت | |
| چوخسرو بایدت آلفته گشتن | که می‌باید درم را سفته گشتن | |
| تو کوه بیستون از پا درآری | چرا افزار در سفتن نداری | |
| وگر داری و از کار اوفتاده‌ست | چو خوانیمش به خدمت ایستاده‌ست | |
| رضای من اگر جویی زجا خیز | به خدمت کوش و از شنعت مپرهیز | |
| که بی مردی زنی را خرمی نیست | که بی روح القدس این مریمی نیست | |
| بسنب این گوهر ناسفته ام را | بکن بیدار عیش خفته ام را | |
| که از آمیزش خسرو به شکر | نهادم پیشت این ناسفته گوهر | |
| فکندم گنج باد آورد از دست | که جانم با غم عشق تو پیوست | |
| ز عشقت بی نیاز از ملک و مالم | در این برج شرف نبود وبالم | |
| نخوانده خطبه‌ام خسرو به محضر | نکرده بیع این ناسفته گوهر | |
| متاع خویش را دیگر به خسرو | بنفروشم که دارد دلبری نو |