| سر زلف آشنا با شانه کرده | ز سنبل باد را بیگانه کرده | |
| دو نرگس را نمود از سرمه مشکین | چمن کرد از دو آهو صفحه‌ی چین | |
| تبسم را درون غنچه ره داد | به دست غمزه تیری از نگه داد | |
| بهم بر زد کمند صید پرویر | بلای زهر گشت آشوب پرهیز | |
| عدوی کوهکن را کرده سرمست | هزاران دشنه‌اش بنهاد در دست | |
| بلای عقل را آموخت رفتار | عدوی صبر را فرمود گفتار | |
| تفرج را سوی سرو و سمن شد | گلستانی به تاراج چمن شد | |
| به پای سرو گه آرام بگرفت | به زیر یاسمن گه جام بگرفت | |
| نگویی میل سرو و یاسمن داشت | که سرو و یاسمی در پیرهن داشت | |
| خرام آموختی سرو و چمن را | طراوت وام دادی یاسمن را | |
| ز چشم آموخت نرگس را فریبی | ز طرز دلبری دادش نصیبی | |
| به سنبل شد ز گیسو داد گستر | که گر دل می‌بری باری چنین بر | |
| به گلگشت از رخ خویش آتش افکن | که آتش در دل بلبل چنین زن | |
| به جان سرو تالی داد سروش | که داد آگاهی از جان تذورش | |
| چو لختی جان شیرین آرمیدش | به سوی باده میل دل کشیدش | |
| یکی زان ماهرویان گشت ساقی | به جامش کیمیای عمر باقی | |
| بپیمود آتش اندیشه سوزش | فروزان کرد ماه شب فروزش | |
| به لب چون برد راح ارغوانی | به کوثر داد آب زندگانی | |
| چو آتش گشت از می‌روی شیرین | نمود از روی شیرین خوی شیرین | |
| چو سر خوش گشت از جام پیاپی | بزد آهی وگفت ای بخت تا کی |