| بهار دلکش و باغ معانی | چنین پیدا کند راز نهانی | |
| که شیرین آن بهار گلشن راز | بهاران شد به دشتی غصه پرداز | |
| بهشتی کوثر اندر چشمه سارش | دم عیسی نهان در نوبهارش | |
| فضایش چون سرای می‌فروشان | هوایش چون دماغ باده نوشان | |
| همه صحرا گرفته لاله و گل | خروش ساری و دستان بلبل | |
| زبان سوسنش از گفت خاموش | که آهنگ تذوراتش کند گوش | |
| به پای چشمه با گلهای شاداب | فروغ آتش افزون گشته از آب | |
| ز سنگش لاله‌های آتشین رنگ | برآورده برون چون آتش از سنگ | |
| در او رضوان به منت گشته مزدور | ز خاکش برده عطر طره حور | |
| گلش یکسر به رنگ ارغوان بود | ولیکن با نشاط زعفران بود | |
| ز خاکش سبزه چون خنجر دمیده | به قصد جان غم خنجر کشیده | |
| ز بس در وی درخت سایه گستر | نبودش جز سیاه سایه پرور | |
| نگون بید موله در سمن زار | سمن را سجده می‌بردی شمن زار | |
| از آن ساغر که نرگس داده پیوست | شقایق خورده و افتاده سرمست | |
| از آن لحنی که موزون کرده شمشاد | شنیده سرو و گشته از غم آزاد | |
| نگون از کوه سیل از ابر آزار | توگفتی کوهکن گرید به کهسار | |
| چمن از باد گشته عنبر آگین | تو گفتی طره بگشاده‌ست شیرین | |
| چمان در آن چمن شیرین مه رو | چو شاخ طوبی اندر باغ مینو | |
| ز قامت سرو بن را جلوه آموز | شقایق را ز عارض چهره افروز | |
| ز درویش ارغوان را آب رفته | ز مویش سنبل اندر تاب رفته |