| ترا بینم بدین گردن فرازی | که از سیم و زر ما بی نیازی | |
| گرت سیم‌و زری در کار باشد | از این در خیل ما بسیار باشد | |
| بگفت آن کس گزیر از زر ندارد | که پنهان مخزن گوهر ندارد | |
| مرا گنجی نهان اندر نهاد است | که با وی گنج باد آورد باد است | |
| محبت گنج و اشکم گوهر اوست | سیه ماری چو زلفت بر سر اوست | |
| بدیدی گنج باد آورد پرویز | ببین این گنج آب آورد من نیز | |
| به کف زان گنج باد آورد باد است | مرا این گنج باد آور مراد است | |
| کسی کو گنج دارد باد پیماست | ولی این گنج آب روی داناست | |
| بگفت این گنج را چون کردی انبوه | بگفت از بس که خوردم تیشه چون کوه | |
| چو کوهم تیشه‌ی غم بر دل آید | که این گنج مرادم حاصل آید | |
| به کان کندن ز سنگ آرند گوهر | به جان کندن مرا این شد میسر | |
| بگفت این گنج را حاصل ندانم | بگفتا بی نیازی زین و آنم | |
| بگفت این بی نیازی را غرض گو | بگفتا تا نیاز آرم به یک سو | |
| بگفتا چون به یک سو شد نیازت | بگفتا گیرم آن زلف درازت | |
| بگفتا جز سیه روزی چه حاصل ؟ | بگفت این تیره روزی مقصد دل | |
| بگفتا باز مقصد در میان است ؟ | بگفتا زانکه مقصودم عیان است | |
| بگفتا چیست مقصودت ؟ بگو فاش | بگفتا جان فدای روی زیباش | |
| بگفتا چیست جان ؟ گفتا نثارت | بگفتا چیست تن گفتا غبارت | |
| به دل گفتا چه داری ؟ گفت یادت | مرادت گفت چه ؟ گفتا مردات | |
| بگفتا بی‌خودی، گفتا ز رویت | بگفت آشفته ای ، گفتا ز مویت |