| ز تاب زلف از خسرو ببر تاب | ز آب لعل بر شکر بزن آب | |
| ز لعل آبدار و روی انور | به شکر آب شو بر خسرو آذر | |
| دل پرویز شیرین را مسخر | تو تلخی کردی و دادی به شکر | |
| نشاید ملک دادن دیگران را | سپردن خود به درویشی جهان را | |
| شکر را گر چه در آن ملک ره نیست | که دور از روی تو در ذات شه نیست | |
| ولی چون دزد را بینی به خواری | برافرازد علم در شهریاری | |
| حدیث دایه را شیرین چو بشنفت | برآشفت و به تلخی پاسخش گفت | |
| که ای فرتوت از این بیهوده گویی | به دل آزار شیرین چند جویی | |
| مگر هر کس دلی دارد پریشان | ز پرویزش غمی بوده‌ست پنهان | |
| مگر هرکس دلی دارد پر آتش | ز شکر خاطری دارد مشوش | |
| مرا این سرزمین ناسازگار است | به پرویز و سفاهانم چکار است | |
| ز پرویزم بدل چیزی نبوده‌ست | چنان دانم که پرویزی نبوده‌ست | |
| من این آب وهوای ناموافق | نمی‌بینم به طبع خویش لایق | |
| کجا با اسفهانم خوش فتاده‌ست | که پندارم در آن آتش فتاده‌ست | |
| غرض اینست کز این آب و خاک است | که جان غمگین و دل اندوهناک است | |
| چو باید رفت از این وادی به ناچار | کجا باید نمود آهنگ رفتار | |
| تو کز ما سالخورد این جهانی | صلاح خردسالان را چه دانی | |
| چو دایه دید پر خون دیده‌ی او | ز خسرو خاطر رنجیده‌ی او | |
| به خود گفت این گل از بی‌عندلیبی | سر و کارش بود با ناشکیبی | |
| اگر چه طبعش از خسرو نفور است | ولی آشفته‌ی او را ضرور است |