| که دانم خاطر شیرین غیور است | سرش از چنبر حکم تو دور است | |
| چو شیرین حلقه‌ی گیسو گشاید | چو من سد چون تواش در چنبر آید | |
| وزان پس با خیال دوست گفتی | به خود گفتی ز خود پاسخ شنفتی | |
| که یارا هم تو از محنت رهانم | که کاری برنیاید زین و آنم | |
| تو یاری کن که گردون بر خلاف است | تو بامن راست شو کاو بر گزاف است | |
| وگر گردون موافق با من آید | تو چون بندی دری او چون گشاید | |
| نگارا از ره بیداد باز آی | بده داد من و بر من ببخشای | |
| مکن آزاد از دامم خدا را | ولیکن با من بیدل مدارا | |
| ز دوری باشدم زان ناصبوری | که از یاد تو دور افتم ز دوری | |
| گر از دوری فراموشم نسازی | من و با درد دوری جان گدازی | |
| نخست از مرگ می‌جستم کرانه | که تا دوری نیفتد در میانه | |
| چو می‌بینم غمت را جاودانی | کنون مرگم به است از زندگانی | |
| گمان این بود کان زلف درازم | همین جا دام گسترده‌ست بازم | |
| کنون چون بینم آن زلف دلاویز | کشیده در ره دل تا عدم نیز | |
| مران ای دوست از این پس ز پیشم | زمانی راه ده در وصل خویشم | |
| نخواهم عزتی زین قربت از تو | که خواری از من است و عزت از تو | |
| ندانم فرق عزت را ز خواری | که عشقم کرده این آموزگاری | |
| ولی عشقت به لب آورده جانم | همیخواهم که بر پایت فشانم |