| به مسکینی سر گوهر ندارم | ولی از گوهری دل برندارم | |
| چو لطف کارفرما هست یارم | اگر کوهی بود از جا برآرم | |
| توان با شوق کوهی را زجا کند | فسرده خار نتواند ز پا کند | |
| گل افسرده را آبی نباشد | دل افسرده را تابی نباشد | |
| به خود این کار را مشکل توانم | وگر بتوان ز شوق دل توانم | |
| در این کار ار دلم گیرد ثباتی | نگیرد جز به اندک التفاتی | |
| کنیزان حرف شیرین چون شنیدند | نیاز مرد صنعت پیشه دیدند | |
| تمامی همزبان گشتند یکبار | به فرهاد آگهی دادند از کار | |
| که این بانوی ما بس ناصبور است | مزاجش نازک و طبعش غیور است | |
| به رنجش چون دل او هیچ دل نیست | سرشتش گویی از این آب و گل نیست | |
| به خونریزی عتابش بس دلیر است | که هم پیمان شکن هم زود سیر است | |
| اساسی را به گردون گر برآرد | به اندک رنجشی از پا در آرد | |
| ز بس نازک که طبع آن یگانه‌ست | مدامش از پی رنجش بهانه‌ست | |
| ز بی‌پرواییش طبعی‌ست مغرور | به عاشق سوزیش خویی‌ست مشهور | |
| چو خویش آتشین کین بر فروزد | جهان را خرمن هستی بسوزد | |
| اگر آهن دلی پولاد پنجه | نه از کار و نه از بیداد رنجه | |
| در این سودا قدم نه ، ورنه زنهار | سر خود گیر و وقت خود نگه دار | |
| گرت از عاشقی پیرایه‌ای هست | کرا زاین نغزتر سرمایه‌ای هست | |
| مراد خاطرش جوی و میندیش | گرت مرهم فرستد ور زند نیش | |
| و گر مزدوری او را نیز کار است | درم بسیار و گوهر بی‌شمار است |