| به سان همت عشاق عالی | چون عهد عشق بازان لایزالی | |
| ز پابرجایی و پر استواری | چو عاشق گاه رنج و گاه خواری | |
| فضایش چون دل آزادگان پاک | رواقش چون خیال اهل ادراک | |
| نه قصر و کاخ در کار است ما را | که از این نوع بسیار است مارا | |
| غرض مشغولی و خاطر گشاییست | از این بگذشته صنعت آزماییست | |
| اگر داری سر این کارفرما | هر آن صنعت که داری کارفرما | |
| یکایک گفتنی‌ها را چو بشمرد | ز لب جان داد و از گفتار دل برد | |
| ز شیرین نکته‌های دلفریبش | ز جان آرام برد ، از دل شکیبش | |
| زمین بوسید فرهاد هنرمند | سخن را با نیاز افکند پیوند | |
| که تا گل زینت گلزار باشد | به پیش عارضت گل خوار باشد | |
| شکر را تا به شیرینی بود نام | کند شیرینی از لعل لبت وام | |
| فلک را تا فروغ از اختران است | زمین را تا طراز از دلبران است | |
| مباد ای اختر خوبی وبالت | طراز دلبری بادا جمالت | |
| نشایم خدمتی را ور توانم | کلاه فخر بر گردون رسانم | |
| نباشد قابلیت چون منی را | قبول خاطر سیمین تنی را | |
| ولی چون التفات مقبلان است | چه غم آنرا که از ناقابلان است | |
| ببینی پرتو خورشید رخشان | کز او سنگی شود لعل بدخشان | |
| چو سعی ما و لطف کارفرماست | به خوبی کارها چون زر شود راست | |
| مرا گفتی که از زر دیده بردار | که کارت همچو زر گردد در این کار | |
| نیازم هست اما نی به گوهر | امیدم هست نی بر سیم و بر زر |