| غرور همتش را مایه زان بیش | که سنجد مزد کس با صنعت خویش | |
| تعجب کرد ماه مهر پرورد | که چون خود این سخن باور توان کرد | |
| که مردی کش بود این کار پیشه | که سنگ خاره فرساید به تیشه | |
| کند بی‌مزد جان در سخت کوشی | بود مستغنی از صنعت فروشی | |
| مگر دیوانه است این سنگ پرداز | که قانون عمل دارد بدین ساز | |
| بگفتندش که نی دیوانه‌ای نیست | به عالم خود چو او فرزانه‌ای نیست | |
| چرا دیوانه باشد کار سنجی | که پوید راه تو بی پای رنجی | |
| نه آن صنعتگر است این تیشه فرسای | که افتد در پی هر کار فرمای | |
| نهاده سر به دنبال دل خویش | دلش تا با که باشد الفت اندیش | |
| چه گوییمت که از افسون و نیرنگ | چها گفتیم تا آمد فرا چنگ | |
| ولی این گفته‌ها در پرده اولاست | به تو اظهار آن ناکرده اولاست | |
| مه کارآگهان را ناز سر کرد | ز کنج چشم انداز نظر کرد | |
| تبسم گونه‌ای از لب برون داد | سخن را نشأه سحر و فسون داد | |
| که خوش ناید سخن در پرده گفتن | چه حرف است این که می‌باید نهفتن | |
| بگفتندش سخن بسیار باشد | که آنرا پرده‌ای در کار باشد | |
| اگر روی سخن در نکته دانی‌ست | زبان رمز و ایما خوش زبانی‌ست | |
| به مستی داد تن شوخ فسون ساز | به ساقی گفت لب پر خنده‌ی ناز | |
| که می‌گفتم مده چندین شرابم | که خواهی ساختن مست و خرابم | |
| تو نشنیدی و چندین می‌فزودی | که عقلم بردی و هوشم ربودی | |
| کنون از بی‌خودیها آنچنانم | که از سد داستان حرفی ندانم |