| بگفتندش چنین باشد بلی خیز | بس است این نازهای صنعت‌آمیز | |
| گرت حسن هنر پرناز دارد | که یارد تا از آنت باز دارد | |
| ز حسن آنجا که باشد نسبتی عام | بود نازی، چنین شد رسم ایام | |
| ولی این ناز هر جا درنگیرد | بود کس کش به کاهی بر نگیرد | |
| سخی را پرده زینسان می‌گشادند | غرض از پرده بیرون می‌نهادند | |
| عبارت با کنایت یار می شد | به نکته مدعا اظهار می‌شد | |
| از آن تخمی که می‌کردند در گل | وفا می‌رستش از جان، مهر از دل | |
| چنانش مهر غالب شد در آن کام | که ره می‌خواست طی سازد به یک گام | |
| هوای دل چو گردد رغبت‌انگیز | ز جان فریاد برخیزد که هان خیز | |
| تقاضای دل امید پرورد | تن از جان طاق سازد جان ز تن فرد | |
| هوس را در گریبان اخگر افتاد | صبوری را خسک در بستر افتاد | |
| دلی‌پر آرزو، جانی هوا خواه | سراپای وجود آماده‌ی راه | |
| به ایشان گفت اگر رفتن ضرور است | توقف از صلاح کار دور است | |
| کسی کش عزم را بی‌حزم شد پیش | چو محبوسان بود در خانه‌ی خویش | |
| به زندان گر رود از باغ و بستان | درنگ بوستان بند است زندان | |
| چو دیدندش به رفتن استواری | در آن ناسازگاری سازگاری | |
| ستودندش به تعریف و به تحسین | به ظاهر از خود و پنهان ز شیرین | |
| طلب را کفش پیش پا نهادند | غرض را رخت در صحرا نهادند | |
| جهانیدند بر صحرا ز انبوه | عنان دادند بر هنجار آن کوه | |
| به ذوق خویش هر یک نکته پیوند | سخن را بر مذاق خود ز سد بند |