| به ذوق کارفرما کار سازیم | ز مزد کارفرما بی‌نیازیم | |
| بلی گفتید در پیشانی مرد | نوشته حالت پنهانی مرد | |
| برای صورت باطن نمایی | چنین آیینه‌ای باشد خدایی | |
| ز گنج آسوده باشد آن هنر سنج | که پنهانش به هر بازوست سد گنج | |
| تهی دستی خروشد از غم قوت | که او را نیست بازو بند یاقوت | |
| به ناخن تنگدستی گو بکن کان | که الماسش نباشد در نگین دان | |
| ترا دانیم محتاجی به زر نیست | که سد گنجت به پای یک هنر نیست | |
| به ذوق کارفرما پیش نه پای | که خیزد ذوق کار از کارفرما | |
| اگر تو کارفرما را بدانی | چو نقش سنگ در کارش بمانی | |
| بگفت این کارفرما خود کدام است | که درهر نسبتی کارش تمام است | |
| بگفتندش که آن شیرین مشهور | کزو پرویز را شوریست در شور | |
| ز نام او قیاس کار او کن | حلاوت سنجی گفتار او کن | |
| نه تنها دیده جاسوس جمال است | که راه گوش هم راه خیال است | |
| به کامش درنشست آن نام چون نوش | چنان کش تلخکامی شد فراموش | |
| از آن نامش که جنبش در زبان بود | اثر در حل و عقد استخوان بود | |
| از آن جنبش که در ارکان فتادش | تزلزل در بنای جان فتادش | |
| از آن نامش به جان میلی درآمد | چه میلی کز درش سیلی درآمد | |
| از آن سیلش که در رفت از ره گوش | نگون شد سقف و طاق خانه‌ی هوش | |
| به استادی ره آن سیل می‌بست | دل خود را گذر بر میل می‌بست | |
| بگفت آنگه بدین شغلم فتد رای | که افتد چشم من بر کارفرمای |