| بر آن صنعتگران دانش اندیش | برون دادند زینسان قصه‌ی خویش | |
| که زیر پرده ما را حکمرانی‌ست | که چون پرویز او را همعنانی‌ست | |
| به ارمن سکه‌ی شاهی به نامش | ولی از ماه تا ماهی غلامش | |
| همایون پیکری تاووس تمثال | بسی باز سپید او را به دنبال | |
| ز خور در پیش روی نور پاشش | بگردد راه مه از دور باشش | |
| جهان در قبضه‌ی تسخیر دارد | بسا شاهان که در زنجیر دارد | |
| در آن مجلس که با احسان فتد کار | کسی باید که آنجا زر کند بار | |
| به میلی چند از این آب وهوا دور | بهشتی هست در وی جلوه‌ی حور | |
| خوش افتاده‌ستش آنجا عیش رانی | فروچیده بساط شادمانی | |
| هوس دارد یکی قصر دل افروز | به بی‌مثلان صنعت صنعت‌آموز | |
| ز خاره پایه‌اش را زیر پایی | ز استادان در او کار آزمایی | |
| ازین صنعت نگارانی که دیدیم | به این صنعت شما را بر گزیدیم | |
| ندارد دیگری این خط پرگار | شما را رنجه باید شد در این کار |