| خود اندر پیش و آن پوشیده رویان | سراسیمه ز پی تازان و پویان | |
| بلی آنرا که اندوهیست در پی | نمی‌داند که چون ره می‌کند طی | |
| همی‌داند که افتد پیش و راند | چه داند تا که آید یا که ماند | |
| براند القصه تا آن دشت و کهسار | به خرمن دید گل سنبل به خروار | |
| هوایی چون هوای طبع عاشق | مزاجش را هوایی بس موافق | |
| لبش را عهد نوشد با شکر خند | نگه را تازه شد با غمزه پیوند | |
| ز چشم خوابناکش فتنه بر جست | به خدمتکاری قدش کمربست | |
| دوان شد ناز در پیش خرامش | نیازی بود در هر نیم گامش | |
| غرور آمد که عشقی دیدم از دور | اگر دارد ضرورت حسن مزدور | |
| در اندیشید شیرین با دل خویش | که جانی با هزار اندیشه در پیش | |
| چها می‌گویدم طبع هوسناک | به فکر چیست باز این حسن بی باک | |
| طبیعت مستعد ناز می‌یافت | در ناز و کرشمه باز می‌یافت | |
| نسیمی کمدی زان دشت و راغش | ز بوی عشق پر کردی دماغش | |
| اگر بر گل اگر بر لاله دیدی | نهانی از خودش در ناله دیدی | |
| ز هر برگی در آن دشت شکفته | نیازی یافتی با خود نهفته | |
| ز لعلش کاروان قند سر کرد | به همزادان خود لب پر شکر کرد | |
| که اینجا خوش فرود آمد دل من | از این خاک است پنداری گل من | |
| عجب دامان کوه دلنشینی‌ست | سقاه اله چه خرم سرزمینی‌ست | |
| همیشه ساحت او جای من باد | بساط او نشاط افزای من باد |