| زدی خوش زود پا بر آشنایی | مکن کاین نیست غیر از بی‌وفایی | |
| تو در اول به یاری خوش دلیری | ولی بسیار یار زود سیری | |
| تودر آغاز یاری سخت یاری | ولی آخر عجب بی اعتباری | |
| نمی‌باید به مردم آشنایی | چو کردی چیست بی موجب جدایی | |
| محبت کو مروت کو وفا کو | و گر داری نصیب جان ما کو | |
| شکر لب گفت آری اینچنین است | ولی گویا گناه این زمین است | |
| من اول کمدم بودم وفا کیش | دگرگون کردم اینجا عادت خویش | |
| من اول کمدم بودم وفادار | در اینجا سر برآوردم بدین کار | |
| شما گویا ندارید این مثل یاد | که باشد دزد طبع آدمیزاد | |
| به جرم این که در طبعم وفا نیست | به طعنم اینچنین کشتن روا نیست | |
| اگر می‌بود عیبی بی‌وفایی | نمی‌کرد از شما خسرو جدایی | |
| نه شیرین این بنا از نو نهادست | که این آیین بد خسرو نهاده‌ست | |
| به خسرو طعنه باید زد نه بر من | نمی‌دانستم اینها من در ارمن | |
| پس آنگه خیرباد یک به یک کرد | به پوزش لعل شیرین پر نمک کرد | |
| نمک می‌ریخت از لعل نمک ریز | وزان در دیده‌ها می‌شد نمک بیز | |
| ز دنبال وداع گریه آلود | فرو بارید اشک حسرت اندود | |
| که ما رفتیم گو با دلبر تو | بیا بنشین به عیش و ناز خسرو | |
| بگوییدش به عیش و ناز می‌باش | ولیکن گوش بر آواز می‌باش | |
| چو لختی گفت اینها جست از جای | نهاد اندر رکاب پارگی پای | |
| به خسرو جنگ در پیوسته می‌راند | گهی تند و گهی آهسته می‌راند |