| بت پر شکوه ماه پر شکایت | گل خوش لهجه سرو خوش عبارت | |
| سر و سرکرده‌ی نازک مزاجان | رواج‌آموز کار بی رواجان | |
| نمک پاش جراحتهای ناسور | ز سر تا پا نمک شیرین پرشور | |
| گره در گوشه‌ی ابرو فکنده | دهان تنگ بسته راه خنده | |
| مزاجی با تعرض دیر خرسند | عتابی با عبارت سخت پیوند | |
| به رفتن زود خیز و گرم مایه | چو دانا در بنای سست پایه | |
| اشارت کرد تا گلگون کشیدند | ز مشکو رخت در بیرون کشیدند | |
| برون آمد ز مشک و دل پر از جوش | نهانش سد هزاران زهر در نوش | |
| به خاصان گفت مگذارید زنهار | که دیگر باشدم اینجا سر وکار | |
| ز هر جنسی که هست از ما بر آن رنگ | برون آرید ازین غمخانه‌ی تنگ | |
| ز هر چیزی که هست از ما بر آن کوی | برون آرید از این در کشته مشکوی | |
| که از ما بر عزیزان تنگ شد جای | نمی‌بینیم بودن را در آن رای | |
| کنیزانی کلید گنج در مشت | غلامان قوی دست قوی پشت | |
| درون رفتند و درها بر گشادند | متاع خانه‌ها بیرون نهادند | |
| مقیمان حرم کاین حال دیدند | به یکبار از حرم بیرون دویدند | |
| که ای سرخیل ما شیرین بدخوی | متاب از ما چنین یکبارگی روی | |
| که‌ای بدخوی ما شیرین خود رای | مکش از ما چنین یکبارگی پای | |
| نه آخر خود خس این آستانیم | چرا بر خاطرت زینسان گرانیم | |
| نه آخر عزت داغ تو داریم | چرا زینگونه در پیش تو خواریم | |
| شدی خوش زود سیر از دوستداری | مکن کاین نیست جز بی اعتباری |