| کدامین دل کدامین خاطر شاد | که آید از گل و از گلشنم یاد | |
| مرا گفتند خوش جاییست دلکش | هوا خوش، دست خوش، کهسار او خوش | |
| بلی اطراف کوه و دامن دشت | بود خوش گر به ذوق خود توان گشت | |
| چو دامان ماند زیر کوه اندوه | چه فرق از طرف دشت و دامن کوه | |
| چه خرسندی در آن مرغ غم انجام | که باغ و راغ باید دیدش از دام | |
| دگر گفتند جای می‌گساریست | که دشتی پر ز گلهای بهاریست | |
| بلی می‌خوش بود در دشت و کهسار | ولی گر یار باشد لیک کو یار | |
| بود بر بلبل گل آتشین داغ | کش افتد در قفس نظاره‌ی باغ |