| گشاده چشمه‌ای از قله‌ی کوه | گل و سنبل به گرد چشمه انبوه | |
| فرو ریزد چو بر دامان کهسار | رگ ابریست پنداری گهر بار | |
| خورد بر کوه و کوبد سنگ بر سنگ | صدای آن رود فرسنگ فرسنگ | |
| پر اندر پر زده مرغابیانش | به جای موجه بر آب روانش | |
| زمینهایش ز آب ابر شسته | در او گلهای رنگارنگ رسته | |
| بساطش در نقاب گل نهفته | گل و لاله‌ست کاندر هم شکفته | |
| اگر گلگون در آن گردد عنان کش | وگر آنجا بود نعلش در آتش | |
| نسیمش را مذاق باده در پی | همه جایش برای صحبت می | |
| اگر شیرین در او بزمی نهد نو | دگر یادش نیاید بزم خسرو | |
| ز کنج چشم شیرین اشک غلتید | به بخت خود میان گریه خندید | |
| که گویا بخت شیرین را ندانند | که بر وی اینهمه افسانه خوانند | |
| شکر تلخی دهد از بخت شیرین | زهی شیرین و جان سخت شیرین | |
| چه شیرین تلخ بهری، تلخ کامی | ز شیرینی همین قانع به نامی | |
| اگر سوی ارم شیرین نهد روی | ز لاله رنگ بگریزد ز گل بوی | |
| به باغ خلد اگر شیرین کند جای | نهد عیش از در دیگر برون‌های | |
| اگر چین است اگر بتخانه‌ی چین | بود زندان چو خوشدل نیست شیرین | |
| دل خوش یاد می‌آرد ز گلزار | چو دل خوش نیست گل خار است و مسمار | |
| اگر دل خوش بود می‌خوشگوار است | شراب تلخ در غم زهر مار است | |
| دلی دارم که گر بگشایمش راز | به سد درد از درون آید به آواز | |
| غمی‌دارم که گر گیرم شمارش | بترسم از حساب کار و بارش |