| به شغل سد هوس خسرو گرفتار | به حکم حسن شیرین کی کند کار | |
| بباید جست بیکاری چو فرهاد | که بتوانش پی کاری فرستاد | |
| نهد حسن از پی کار دلی پای | که بتواند شد او را کارفرمای | |
| رود خوبی شیرین عشق گویان | نشان خانه‌ی فرهاد جویان | |
| بدان کش کار فرمایی بود کار | سراغ کارکن امریست ناچار | |
| نیاید کارها بی کارکن راست | اگر چه عمده سعی کارفرماست | |
| درین خرم اساس دیر بنیاد | به چیزی خاطر هر کس بود شاد | |
| بود هر دل به ذوق خاص در بند | ز مشغولی به شغل خاص خرسند | |
| برون از نسبت هر اشتراکی | سرشته هر گلی از آب و خاکی | |
| از آن گل شاخ امیدی دمیده | به نشو خاص ازان گل سر کشیده | |
| به نوعی گشته هر شاخی برومند | یکی را زهر دربار و یکی قند | |
| مذاق هرکس از شاخی برد بهر | یکی را قند قسمت شد یکی زهر | |
| ولی آنکس که با تلخی کند خوی | نسازد یک جهان زهرش ترش روی | |
| کسی کز قند باشد چاشنی یاب | ز اندک تلخیی گردد عنان تاب | |
| ترش رویش کند یک تلخ بادام | شکر جوید کز آن شیرین کند کام | |
| چو خسرو را به زهر آلوده شد قند | ز زهر چشم شیرین شکر خند | |
| نمودش تلخ آن زهر پر از نوش | که دادش عشوه‌ی ماه قصب پوش | |
| اگر چه بود شهد زهر مانند | به جانش یک جهان تلخی پراکند | |
| چنان آزرده گشتش طبع نازک | که عاجز گشت نازش در تدارک | |
| بشد با گریه‌های خنده آلود | لبش پر زهر و زهرش شکر اندود |