| ز راه نسبت هر روح با روح | دری از آشنایی هست مفتوح | |
| از این در کان به روی هر دو باز است | ره آمد شد ناز و نیاز است | |
| میان آن دو دل کاین در بود باز | بود در راه دایم قاصد راز | |
| اگر عالم همه گردند همدست | گمان این مبرکاین در توان بست | |
| بود هرجا دری از خشت و از گل | برآوردن توان الا در دل | |
| تنی سهل است کردن از تنی دور | دل از دل دور کردن نیست مقدور | |
| در آن قربی که باشد قرب جانی | خلل چون افکند بعد مکانی | |
| تن از تن دور باشد هست مقدور | بلا باشد که باشد جان ز جان دور | |
| غرض گر آشناییهای جانست | چه غم گر سد بیابان در میانست | |
| که مجنون خواه در حی ، خواه در دشت | به جولانگاه لیلی می‌کند گشت | |
| نهانی صحبت جانها به جانها | عجب مهریست محکم بر دهانها | |
| خوش آن صحبت که آنجا بار تن نیست | نگهبان را مجال دم زدن نیست | |
| تو دایم در میان راز می‌باش | پس دیوار گو غماز می‌باش | |
| در آن صحبت که جان دردسر آرد | که باشد دیگری تا دم برآرد | |
| به شهوت قرب تن با تن ضرور است | میان عشق و شهوت راه دور است | |
| به شهوت قرب جسمانی‌ست ناچار | ندارد عشق با این کارها کار | |
| ز بعد ظاهری خسرو زند جوش | که خواهد دست با شیرین در آغوش | |
| چو پاک است از غرضها طبع فرهاد | ز قرب و بعد کی می‌آیدش یاد | |
| ز شیرین نیست حاصل کام پرویز | از آن پوید به بازار شکر تیز | |
| ندارد کوهکن کامی ، که ناکام | به کوی دیگرش باید زدی گام |