| بیا وحشی خموشی تا کی و چند | خموشی گر چه به پیش خردمند | |
| خموشی پرده پوش راز باشد | نه مانند سخن غماز باشد | |
| چو دل را محرم اسرار کردند | خموشی را امانت دار کردند | |
| بر آن کس کز هنر یکسو نشسته | خموشی رخنه‌ی سد عیب بسته | |
| خموشی بر سخن گر در نبستی | ز آسیب زبان یک سر نرستی | |
| بسا ناگفتنی کز گفتنش مرد | کند هنگامه‌ی جان بر بدن سرد | |
| خموشی پاسبان اهل راز است | از او کبک ایمن از آشوب باز است | |
| نشد خاموش کبک کوهساری | از آن شد طعمه‌ی باز شکاری | |
| اگر توتی زبان می‌بست در کام | نه خود را در قفس دیدی نه در دام | |
| نه بلبل در قفس باشد ز صیاد | که از فریاد خود باشد به فریاد | |
| اگر رنج قفس در خواب دیدی | چو بوتیمار سر در پر کشیدی | |
| زبان آدمی با آدمیزاد | کند کاری که با خس می‌کند باد | |
| زبان بسیار سر بر باد دادست | زبان سر را عدوی خانه زادست | |
| عدوی خانه خنجر تیز کرده | تو از خصم برون پرهیز کرده | |
| ولی آنجا که باشد جای گفتار | خموشی آورد سد نقص در کار | |
| اگر بایست دایم بود خاموش | زبان بودی عبث ، بی ماحصل گوش | |
| زبان و گوش دادت کلک نقاش | که گاهی گوش شو گاهی زبان باش | |
| ز گوشت نفع نبود وز زبان سود | که باشی گوش چون باید زبان بود | |
| نوا پرداز ای مرغ نواساز | که مرغان دگر را رفت آواز | |
| تو اکنون بلبلی این بوستان را | صلای بوستان زن دوستان را |