| به حربا گفت خفاشی که تا چند | سوی خورشید بینی دیده دربند | |
| ازین پیکر که سازد چشم خیره | چرا عالم کنی بر خویش تیره | |
| ز نشترهاش کاو الماس دیده‌ست | به غیر از تیرگی چشمت چه دیده‌ست | |
| چه دیدی کاینچنین بی‌تابی از وی | تپان چون ماهی بی‌آبی از وی | |
| ترا جا در مغاک ، او را در افلاک | برو کوتاه کن دستش ز فتراک | |
| چو پروانه طلب یاری که آن یار | گهی پیرامن خویشت دهد بار | |
| چو نیلوفر از این سودای باطل | نمی‌دانم چه خواهی کرد حاصل | |
| بگفتش کوتهی افسوس افسوس | تو پا می‌بینی و من پر تاووس | |
| تو شبهای سیه دیدی چه دانی | فروغ این چراغ آسمانی | |
| گرت روشن شدی یک چشم سوزن | بر او می‌دوختی سد دیده چون من | |
| تو می پیما سواد شام دیجور | نداری کفه میزان این نور | |
| ترازویی که باشد بهر انگشت | بود سنجیدن کافور از او زشت | |
| همین بس حاصلم زین شغل سازی | که با خورشید دارم عشقبازی | |
| ازین به دولتی خواهم در ایام | که تا خورشید باشد باشدم نام | |
| بیا وحشی ز حربایی نیی کم | که شد این نسبت و نامش مسلم | |
| به خورشید سخن نه دیده‌ی دل | مشو خفاش ظلمت خانه گل | |
| گر این نسبت بیابی تا به جاوید | بماند سکه‌ات بر نقد خورشید |