| سخن طغراست منشور قدم را | معلم شد سخن لوح و قلم را | |
| دبستان ازل را در گشاده | قلم را لوح در دامن نهاده | |
| جهان او را دبستانی پر اطفال | «الف ، بی » خوان عقل او کهن سال | |
| سخن را با سخن گفت و شنود است | نمود بود و بود بی‌نمود است | |
| سخن را رشته زان چرخ است رشته | که آمد پره‌اش بال فرشته | |
| سر این رشته گم دارد خردمند | که چون این رشته با جان یافت پیوند | |
| ازین پیوند باید سد گره بیش | خورد هر دم به تار حکمت خویش | |
| نیارد سر برون مضراب فرهنگ | که پیوند از کجا شد تار این چنگ | |
| نوایی کاندر این قانون راز است | ز مضراب زبانها بی‌نیاز است | |
| در این موسیقی روحانی ارشاد | چو موسیقار حرف مابود باد | |
| از این نخلی که شد بر جان رطب بار | نماید نوش جان گر خود خورد خار | |
| ازین شاخ گل بستان جاوید | خوش آید خار هم در جیب امید | |
| از آن خاری که آید بوی این گل | به عشق او نهد سد داغ بلبل | |
| گل خودروست تا رست از گل که | که داند تا زند سر از دل که | |
| هما پرواز عنقا آشیانی‌ست | زبانش چتر شاهی رایگانی‌ست | |
| گدایی گر برش سرمایه یابد | به پایش هر که افتد پایه یابد | |
| ز ابر بال او در پر فشانی | ببارد ز آسمان تاج کیانی | |
| ز پایش چون سری عیوق سا شد | به تعظیمش سر عیوق تا شد | |
| کسی را کاین هما بر سر نشیند | به بالادست اسکندر نشیند | |
| ز تاجش خسروی معراج یابد | جهان در سایه‌ی آن تاج یابد |