| دو انگشتش در خیبر چنان کند | که پشت دست حیرت آسمان کند | |
| سرانگشت ار سوی بالا فشاندی | حصار آسمان را در نشاندی | |
| یقین او ز گرد ظن و شک پاک | گمانش برتر از اوهام و ادراک | |
| رکاب دلدل او طوقی از نور | که گردن را بدان زیور دهد حور | |
| دو نوک تیغ او پرکار داری | ز خطش دور ایمان را حصاری | |
| دو لمعه نوک تیغ او ز یک نور | دوبینان را ازو چشم دوبین کور | |
| شد آن تیغ دو سر کو داشت در مشت | برای چشم شرک و شک دو انگشت | |
| سر تیغش به حفظ گنج اسلام | دهانی اژدهایی لشکر آشام | |
| چو لای نفی نوک ذوالفقارش | به گیتی نفی کفر و شرک کارش | |
| سر شمشیر او در صفدری داد | زلای «لافتی الاعلی » یاد | |
| کلامش نایب وحی الاهی | گواه این سخن مه تا به ماهی | |
| لغت فهم زبان هر سخن سنج | طلسم آرای راز نقد هر گنج | |
| وجودش زاولین دم تا به آخر | مبرا از کبایر و ز صغایر | |
| تعالی اله زهی ذات مطهر | که آمد نفس او نفس پیمبر | |
| دو نهر فیض از یک قلزم جود | دو شاخ رحمت از یک اصل موجود | |
| به عینه همچو یک نور و دو دیده | که آن را چشم کوته بین دو دیده | |
| دویی در اسم اما یک مسما | دوبین عاری ز فکر آن معما | |
| پس این شاهد که بودند از دویی دور | که احمد خواند با خویشش ز یک نور | |
| گر این یک نور بر رخ پرده بستی | جهان جاوید در ظلمت نشستی | |
| نخستین نخل باغ ذوالجلالی | بدو خرم ریاض لایزالی |