| پس آنگه خیر باد انبیا کرد | براقش رو به راه کبریا کرد | |
| به زیر پی نخستین عرصه پیمود | قمر رخ بر رکاب روشنش سود | |
| فروغی کمدی کرد از رکابش | ندادی در دو هفته آفتابش | |
| وز آن منزل همان دم کرد شبگیر | دبستان دوم جا ساخت چون تیر | |
| عطارد لوح خود آورد پیشش | که اینم هست کن نعلین خویشش | |
| چو در بزم سوم آوازه انداخت | به چادر زهره ساز خود نهان ساخت | |
| نبودی گر نهان در چادر او | شکستی ساز او را بر سر او | |
| به کاخ چارمین جا ساخت بر صدر | نهان شد خور ز شرم آن مه بدر | |
| مسیح انجیل زیر آورد از طاق | که جلد مصحف این کهنه اوراق | |
| به یک حمله که آورد آن جهانگیر | دژ مریخ را فرمود تسخیر | |
| شدش بهرام با تیغ و کفن پیش | که کردم توبه از خون کردن خویش | |
| گذر بردار شرع مشتری کرد | به احکام خود او را رهبری کرد | |
| که بشکن آلت ناهید چنگی | ز خون شو مانع مریخ جنگی | |
| وز آنجا بر در دیر زحل تاخت | چو او را پیر راهب دید بشناخت | |
| بگفتنش داده بودندم نشانی | تویی پیغمبر آخر زمانی | |
| شهادت گفت و جان در پای او داد | به شکر خنده‌ی حلوای او داد | |
| ثوابت از دو جانب در رسیدند | دو شش درج گهر پیشش کشیدند | |
| نظر بر تحفه‌شان نگشود و درتاخت | ز پیش غیب شادروان برانداخت | |
| گذر بر منتهای سد ره فرمود | به سدره جبرئیلش کرد بدرود | |
| عماری دار شد رفرف وز آنجای | به صحن بارگاه قدس زد پای |