| محمد شبرو «اسرابعبده » | زمان را نظم عقد روز و شب ده | |
| محمد جمله را سرخیل و سردار | جهان را سنگ کفر از راه بردار | |
| زهی عز براق آن جهانگیر | که پیک ایزدش بودی عنانگیر | |
| سرای ام هانی را زهی قدر | که می‌تابید در وی آن مه بدر | |
| بزد جبریل بر در حلقه‌ی راز | که بیرون آی و بر کون ومکان تاز | |
| برون آ یا نبی‌اله، برون آی | برون آ با رخ چون مه برون آی | |
| برون فرما که مه را دل شکسته | ز شوقت بر سر آتش نشسته | |
| عطارد تا ز وصلت مژده بشیند | چو طفل مکتب است اندر شب عید | |
| برون تاز و به حال زهره پرداز | که چنگ طاقتش افتاده از ساز | |
| فرو رفته‌ست خور در آرزویت | تو باقی مانی و خورشید رویت | |
| کشد گر مدت حرمان از این بیش | زند بهرام برخود خنجر خویش | |
| ز برجیس و ز کیوان خود چه پرسی | که می‌گرید بر ایشان عرش و کرسی | |
| برون نه گام و لطفی یارشان کن | نگاه رحمتی در کارشان کن | |
| سریر افروز عرش از خوابگاهش | برون آمد دو عالم خاک راهش | |
| به یک عالم زمین داد و زمان داد | به دیگر یک بقای جاودان داد | |
| براقش پیش باز آمد به تعجیل | دویده در رکاب آویخت جبریل | |
| رکاب آراست پای احترامش | عنان پیر است دست احتشامش | |
| به سوی مسجد اقصا عنان داد | تک و پو با درخش آسمان داد | |
| ز آدم تا مسیحا انبیا جمع | همه پروانه آسا گرد آن شمع | |
| در آن مسجد امام انبیا شد | خم ابروش محراب دعا شد |