| شبی روشنتر از سرچشمه‌ی نور | رخ شب در نقاب روز مستور | |
| دمیده صبح دولت آسمان را | ز خواب انگیخته بخت جوان را | |
| به شک از روز مرغان شب آهنگ | خزیده شیپره در فرجه تنگ | |
| میان روز و شب فرق آنقدر بود | که هر سیاره خورشید دگر بود | |
| شد از تحت‌الثرا تا اوج افلاک | همه ره چون دلی از تیرگی پاک | |
| همه روشندلان آسمانی | دوان گرد سرای ام هانی | |
| از آن دولتسرا تا عرش اعظم | ملایک بافته پر در پر هم | |
| زمانه چار دیوار عناصر | حلی بربسته ز انواع نوادر | |
| ز گوهرها که بوده آسمان را | پر از در کرده راه کهکشان را | |
| رهی آراسته از عرش تا فرش | براقی جسته بر فرش از در عرش | |
| براقی گرمی برق از تکش وام | ز فرشش تا فراز عرش یک گام | |
| ندیده نقش پا چشم گمانش | نسوده دست وهم کس عنانش | |
| به مغرب نعلش ار خوردی به خاره | به مشرق بود تا جستی شراره | |
| ازین روی زمین بی‌زخم مهمیز | بر آن سوی زمین جستی به یک خیز | |
| چو اوصاف تک و پویش کنم ساز | سخن در گوش تازد پیش از آواز | |
| به هر جا آمده در عرصه پویی | زمین وآسمان طی کرده گویی | |
| به زیر پا درش هنگام رفتار | نمی‌گردید مور خفته بیدار | |
| نبودی چون دل عاشق قرارش | که خواهد جان عالم شد سوارش | |
| خدیو عالم جان شاه «لولاک» | مقیمان درش سکان افلاک | |
| بساط آرای خلوتگاه «لاریب» | سواره ره شناس عرصه‌ی غیب |