| به خدمت عقل و نفس و چرخ و اختر | همه پیشش ستاده دست در بر | |
| چه لطف است‌اله اله با کفی خاک | که بربستی سر چرخش به فتراک | |
| اگر جسمانید ار جان پا کند | همه در خدمت این مشت خاکند | |
| همه از بهر ما هر یک به کاری | دریغا نیست چشم اعتباری | |
| ز ما گر آشکارا ور نهان است | ز لطف و رحمتت شرح و بیان است | |
| بکردیم از تمام هستی خویش | نیامد هیچ جز لطفت فرا پیش | |
| اگر لطف تو دامن برفشاند | ز ما جز نیستی چیزی نماند | |
| بود بی‌رحمتت اجزای مردم | صفتهای بد اندر نیستی گم | |
| ره هستی سراپا گر نپویند | عدم یابند ما را گر بجویند | |
| عدم بلک از عدم هم لختی آنسوی | بدیهای نهفته در عدم روی | |
| ز ما ناید بجز بد نیک دانیم | تو ما را نیک کن تا نیک مانیم | |
| کسی کو گریه برخود کن شب و روز | که بگذاری بدو آتش بدآموز | |
| ولی آن گریه را سودی نباشد | که از تو در جگر دودی نباشد | |
| شراری باید از تو در میانه | که دوزخ سوخت بتوان زان زبانه | |
| بدیها در خودی خس پوش داریم | بده برقی که دود از خود برآریم | |
| درخشی شمع راه ماکن از خود | تو خود ما را شو و مارا کن از خود | |
| کسی کو را ز خود کردی خوشش حال | برو گو بر فلک زن کوی اقبال | |
| خوشا حال دل آن کس در این کوی | که چوگان تو می‌گرداندش گوی | |
| فلک گوی سر میدان آنست | که گویش در خم آن صولجانست | |
| به چوگان هوا داریم گویی | هوس گرداندش هر دم به سویی |