| به ملک غم اگر نه شهریارم | ز مو بر سر چه چتراست اینکه دارم | |
| منم چون موی خود گردیده باریک | چو شام تار روزم گشته تاریک | |
| به بند بی‌کسی دایم گرفتار | بسان عنکبوتم رو به دیوار | |
| چنین تا چند از غم زار باشم | بدینسان روی بر دیوار باشم | |
| چو پر دلگیر می‌گردید از غار | قدم می‌ماند بر دامان کهسار | |
| فغان کردی ز بار کوه اندوه | فکندی های‌های گریه در کوه | |
| چو یکچندی شد آن وادی مقامش | چو مجنون دام و دد گردید رامش | |
| چو کردی جا در آن غار غم افزا | گرفتندی به دورش وحشیان جا | |
| کند تا بزمگاهش را منور | چراغ از چشم خود می‌کرد اژدر | |
| زدی دم بر زمین شیر پر آشوب | مقامش را ز دم می‌کرد جاروب | |
| منقش متکایش یوز می‌شد | پلنگش بستر گلدوز می‌شد | |
| ز غم یکدم نمی‌شد آرمیده | به چشم آهوان می‌دوخت دیده | |
| به یاد چشم او فریاد می‌کرد | ز مردم داری او یاد می‌کرد |