| دعایت می‌رساند خسته جانی | اسیر درد دوری ، ناتوانی | |
| که ای بی‌مهر دلداری نه این بود | طریق و شیوه‌ی یاری نه این بود | |
| مرا دادی ز غم سر در بیابان | نشستی خود به بزم عیش شادان | |
| نیامد از منت یک بار یادی | که گویی بود اینجا نامرادی | |
| منم شرمنده زین یاری که کردی | همین باشد وفاداری که کردی | |
| به من از راه و رسم غمگساری | حکایتها که می‌کردی ز یاری | |
| دلم می‌گفت با من کاین دروغست | مکن باور که شمع بی‌فروغست | |
| به حرفش خامه‌ی رومی نهادم | زبان طعن بر وی می‌گشادم | |
| ولی چون دور بزم دوری آراست | سراسر هر چه دل می‌گفت شد راست | |
| بگویم راست پر نا مهربانی | نرنجی شیوه یاری ندانی | |
| چه گفتم بود بیجا این حکایت | مرا باید ز خود کردن شکایت | |
| که شهری پر پری رخسار دیدم | چنین بی‌مهر یاری برگزیدم | |
| مرا هم نیست جرمی بیگناهم | ز دست دل به این روز سیاهم | |
| اگر دل پای بست او نمی‌بود | مرا سر بر سر زانو نمی‌بود | |
| چو گم گشت از جهان سودایی شب | برون راند از پیش خورشید مرکب | |
| غلامان پهلو از بستر کشیدند | به جای خویش ناظر را ندیدند | |
| نمودند از پی او ره بسی طی | ولی از هیچ ره پیدا نشد پی | |
| خوش آن کاو در بیابانی نهد رو | که هرگز کس نیابد سر پی او | |
| ز ابر دیده سیل خون گشادند | خروشان روی درصحرا نهادند | |
| خروش درد بر گردون رساندند | ز طرف نیل سوی مصر راندند |