| سوار رخش تاز دشت دعوی | چنین راند از پی نخجیر معنی | |
| که روزی چند از این حالت چو بگذشت | که سوی شهر منظور آمد از دشت | |
| به نزدیک پدر یک روز جا کرد | به خسرو مدعای خود ادا کرد | |
| غرض چون بود آهنگ شکارش | به رفتن داد رخصت شهریارش | |
| سپاه بیشمارش کرد همراه | تمامی از رسوم صید آگاه | |
| اشارت کرد تا صحرانشینان | حشر کردند در کوه و بیابان | |
| یلان بستند صف در دور نخجیر | ز هر سو پر زنان شد طایر تیر | |
| دم شمشیر دادی رنگ را زهر | وز آن زهرش ندادی سود پازهر | |
| پلنگ افتاده سر گردان و مضطر | نهاده رسم دست انداز از سر | |
| به جستن روبهان درحیله سازی | به خرگوشان سگان در دست یازی | |
| پی تیر یلان چون کلک جادو | ز خون می‌زد رقم بر جلد آهو | |
| عیان گردید از کیمخت گوران | به جای دانه‌ی کیمخت پیکان | |
| فتاد از بیم سگ آهو به زاری | به دست و پای شیران شکاری | |
| چنین تا شام صید انداز بودند | به قصد صید شیری می‌نمودند | |
| ز چرخ این شیر زرین یال شد گم | پلنگ شب نمود از کهکشان دم | |
| به عزم شب چرا شد بره برپا | شبان مانندش از پی خواست جوزا | |
| به قصد صیداین گاو پلنگی | اسد می‌کرد ساز تیز چنگی | |
| از این مزرع شد آب مهر نایاب | چو کاهش چهره گشت از دوری آب | |
| ز بحر شرق بیرون رفت خرچنگ | سوی دریای مغرب کرد آهنگ | |
| گشودی قفل زر شب از سر گنج | وز آتش پله‌ی میزان گهر سنج |