| بیا ای سیل اشک ناصبوری | میان ما و او مگذار دوری | |
| به نوعی ساز راه کاروان گل | که نتوان کرد الا شهر منزل | |
| اگر نبود مدد اشک نیازم | به کوی او که خواهد برد بازم | |
| منم چون اشک خود در ره فتاده | به دشت ناامیدی سر نهاده | |
| به نومیدی ز جانان دور گشته | وداعی هم ازو روزی نگشته | |
| ز جانان با وداعی گشته قانع | ز آن هم بخت بد گردیده مانع | |
| ز بخت خود مدام آزرده جانم | چه بخت است اینکه من دارم ندانم | |
| نمی‌دانم چه بخت و طالع است این | چه اوقات و چه عمر ضایع است این | |
| مرا افسوس چون نبود در ایام | که این اوقات را هم عمر شد نام | |
| چنین با خویش بودش گفتگویی | از و در کوه و صحرا های و هویی | |
| سیاه از گرد شد ناگه جهانی | برون از گرد آمد کاروانی | |
| به یک جا بار بگشودند بودند | به حرف آشنایی لب گشودند | |
| ز رنج راه با هم راز گفتند | به هم احوال هر جا باز گفتند | |
| به آنها بود سوداگر جوانی | اسیر داغ سودایش جهانی | |
| متاع عشق را او گرم بازار | به سوز عشق او خلقی گرفتار | |
| به چین هم مکتبی بودی به ناظر | شدی با او به مکتبخانه حاضر | |
| چنان ناظر شد از دیدار او شاد | که گفتی عالمی را کس به او داد | |
| ز هر جا گفتگویی کرد اظهار | سخن کرد آنگه از منظور تکرار | |
| شد از بادام عنابش روانه | بهش نارنج گشت از ناردانه | |
| به روی کهربا گوهر دوانید | به در یاقوت را در خون نشانید |