| حدا گوینده‌ی این طرفه محمل | چنین محمل کشد منزل به منزل | |
| که ناظر بر سواد شهر می‌دید | ز درد ناامیدی می‌خروشید | |
| به خود می‌گفت هر دم از سر درد | که آخر دور کار خویشتن کرد | |
| به گورم کی توانست این سخن گفت | که در صحرا به گوران بایدم خفت | |
| که پیشم می‌توانست این ادا کرد | کزو نتوان به شمشیرم جدا کرد | |
| کسی را کی رسیدی این به خاطر | که گردد دور از منظور ناظر | |
| ولی آنجا که باشد دور گردون | که می‌داند که آخر چون شود چون | |
| بسا کس را که یاری همنشین بود | همیشه در گمانش اینچنین بود | |
| که بی‌هم یک نفس دم بر نیارند | دمی بی‌دیدن هم بر نیارند | |
| به رنگی چرخ دور از وی نمودش | که انگشت تعجب شد کبودش | |
| بود این رنگ چرخ حیله پرداز | کند هر دم به رنگی حیله‌ای ساز | |
| گهی با بخت ساز جنگ می‌کرد | سرود بیخودی آهنگ می‌کرد | |
| نبودی چون جرس بی‌ناله‌ی دل | شدی افغان کنان منزل به منزل | |
| جرس را هر زمان گفتی به زاری | بگو دلبستگی پیش که داری | |
| که هستت چون دل من اضطرابی | به خود داری در افغان پیچ وتابی | |
| ز آهن در دهان داری زبانی | لب از افغان نمی‌بندی زمانی | |
| نباشد یک زمان بی‌ناله‌ات زیست | زبان داری بگو کاین ناله از چیست | |
| مرا گر ناله‌ای باشد عجب نیست | چرا کاین ناله‌ی من بی‌سبب نیست | |
| به دل دردیست از اندوه دوری | که با آن درد نتوانم صبوری | |
| صبوری با غم دوریست مشکل | صبوری چون توان سد درد بر دل |