| در نامی شود هر قطره باران | ز ابرش چون سفر باشد به عمان | |
| به کار خویش حیران ماند ناظر | بسی ز آن حرف شد آشفته خاطر | |
| نه روی آنکه گوید «نی» جوابش | نه رای آنکه سازد «با» خطابش | |
| برو درماند پیشش آخر کار | جوابش گفت چون شد حرف بسیار | |
| که مقصود پدر چون رفتن ماست | ز ما بودن به جای خویش بیجاست | |
| ز سر سازم به راه مدعا پای | به جان خدمت کنم خدمت بفرمای | |
| پدر زان گفتگو گردید خوشحال | ز فکر کار او شد فارغ‌البال | |
| طلب فرمود مرد کاردانی | به غایت زیرکی بسیار دانی | |
| ز گرم و سردعالم بوده آگاه | جفای راه دیده گاه و بیگاه | |
| به تاج خویش دادش سر بلندی | به تشریف شریفش ارجمندی | |
| پس آنگه گفت کای از کار آگاه | ز دامان تو دست فتنه کوتاه | |
| نماند بر تو پنهان این حکایت | که ناظر راست سودای تجارت | |
| چه باشد گر بود در خدمت تو | به کام خود رسد از دولت تو | |
| جوابش گفت مرد کار دیده | که او را در قدم باشم به دیده | |
| وزیر آماده کرد اسباب رهشان | میسر شد وداع پادشهشان | |
| پس آنگه بهر رفتن بار بستند | به مرکبهای تازی برنشستند | |
| ز شهر آورد ناظر روی در راه | ز پس می‌دید و از دل می‌کشید آه | |
| نظر سوی سواد شهر می‌کرد | ز دل پر می‌کشید آه از سر درد | |
| چو آن کش وقت رحلت کردن آید | به عالم دیده‌ی حسرت گشاید | |
| بیا وحشی کزین دیر غم آباد | به رفتن گام بگشاییم چون باد |