| سفر سازنده‌ی این طرفه صحرا | به عزم کارسازی زد چنین پا | |
| که چون دستور از آن راز آگهی یافت | رخ از ذوق بساط خرمی تافت | |
| به خود زد رأی در تغییر فرزند | که گر بگذارمش در خانه یک چند | |
| به رسوایی شود ناگه فسانه | فتد افسانه‌ی او در میانه | |
| جنون از خانه اندارد برونش | به گوش شه رسد حرف جنونش | |
| چو خسرو پرسد از من شرح حالش | بگویم چیست باعث بر ملالش | |
| بسی در چاره‌ی آن کار کوشید | چنین در کارش آخر مصلحت دید | |
| که همره سازدش با کاردانی | رفیق او کند بسیار دانی | |
| تجارت کردنش سازد بهانه | به شهری دیگرش سازد روانه | |
| که شاید درد عشق او شود کم | چو یک چندی برآید گرد عالم | |
| اگر خواهی در این دیر مجازی | دوایی بهر درد عشقبازی | |
| بنه بهر سفر رو در بیابان | که درد عشق را اینست درمان | |
| وزیر دانش اندوز خردمند | چو کرد این فکر در تدبیر فرزند | |
| طلب فرمود و پیش خود نشاندش | به گوش از هر دری حرفی رساندش | |
| پس آنگه گفت کای تابنده خورشید | جهان را از تو روشن صبح امید | |
| مثل باشد درین دیرینه مسکن | جهان گشتن به از آفاق خوردن | |
| گرت باید به فر سروری دست | سفر کن زانکه این فر در سفر هست | |
| چو لعل از خاک کان گردد سفر ساز | دهد زینت به تاج هر سرافراز | |
| ز یکجا آب چون نبود مسافر | شود یکسان بخاک تیره آخر | |
| بنه سر در سفر ، منشین به یک جا | گرت باید ز اسفل شد ، به اعلا |