| اسیر درد شبهای جدایی | چنین نالد ز درد بینوائی | |
| که شد چون مشعل مهر منور | نگون از طاق این فیروزه منظر | |
| برآمد دود از کاشانه‌ی خاک | سیاه از دود شد ایوان افلاک | |
| در آن شب ناظر از هجران منظور | به کنجی ساخت جا از همدمان دور | |
| ز روی درد افغان کرد بنیاد | که فریاد از دل پر درد فریاد | |
| مرا این درد دل از پا درآورد | مبادا هیچکس را یارب این درد | |
| چه می‌داند کسی تا درد من چیست | چه دردی دارم وهمدرد من کیست | |
| نه همدردی که درد خویش گویم | از و درمان درد خویش جویم | |
| نه همرازی که گویم راز با او | دمی خود را کنم دمساز با او | |
| نه یاری تا در یاری گشاید | زمانی از در یاری درآید | |
| نمی‌بینم چو کس دمساز با خویش | همان بهتر که گویم راز با خویش | |
| منم در گوشه‌ی دوری فتاده | سری بر کنج رنجوری نهاده | |
| فلک با من ندانم بر سر چیست | که با جورش چنین می‌بایدم زیست | |
| همینش با منست آزار جویی | کسی از من زبون‌تر نیست گویی | |
| سپهرا کینه جویی با منت چند | به این آیین زبون کش بودنت چند | |
| بگو با جان من چندین جفا چیست | چه می‌خواهی ز جانم مدعا چیست | |
| به آزارم بسی خود را میزار | اگر خواهی هلاکم تیغ بردار | |
| بکش از خنجر کین بی‌درنگم | که من هم پر ز عمر خود به تنگم | |
| چه ذوق از جان که بی‌دلدار باشد | دل از عمر چنین بیزار باشد | |
| بیا ای سیل از چشم تر من | فکن این کلبه‌ی غم بر سر من |