| گهی در پهلوی هم جا گزینند | زمانی روبروی هم نشینند | |
| بود دایم به مکتب درسشان حرف | کنند این نوع عمر خویشتن صرف | |
| بدینسان حرف ها می‌کرد اظهار | که تا مجلس تهی گردد ز اغیار | |
| از آن پس گفت تا داند خداوند | که بد می‌بینم او را حال فرزند | |
| به دام عشق منظور است پا بست | زمام اختیارش رفته از دست | |
| اگر یک لحظه حاضر نیست منظور | از او افتد به مکتبخانه سد شور | |
| نشیند گوشه‌ای از غصه دلتنگ | ز دلتنگی بود با خویش در جنگ | |
| گزد انگشت چندانی که در مشت | سیه سازد چو نوک خامه انگشت | |
| دمی بندد ز تکرار سبق لب | که من دیگر نمی‌آیم به مکتب | |
| زمانی در گریبان آورد سر | گهش چون حلقه ماند چشم بر در | |
| چو منظور از در مکتب درآید | نماند رنج و اندوهش سرآید | |
| درآید در مقام همزبانی | کند آهنگ عیش و شادمانی | |
| غرض کز خواندن درس است آزاد | بود درس آنچه هرگز نیستش یاد | |
| شد از گفتار او دستور از دست | پی آزار ناظر از زمین جست | |
| معلم دامنش بگرفت و بنشاند | حدیث چند از هر در بر او خواند | |
| که اینها این زمان سودی ندارد | نمودش گر بود بودی ندارد | |
| بباید چاره‌ای کردن در این کار | که گرداند ازین بارش سبکبار | |
| و گرنه کار او بد می‌شود زود | از این دردش نخواهد بود بهبود | |
| ز هر بحثی حدیثی کرد اظهار | سخنها گفت در تدبیر این کار | |
| پس آنگه خواست دستوری ز دستور | زمین بوسید و از دستور شد دور |